In de echte wereld is het nog wel eens moeilijk om te zeggen wat je er van vindt. Bijvoorbeeld als je bedrijf gaat fuseren en jij mag zeggen hoe je daar tegenaan kijkt. Er wordt je verzekerd dat je absoluut geen blad voor de mond hoeft te nemen want elke mening en elk idee is waardevol. Ten slotte - zegt je manager - is het goed dat we precies weten wat er leeft onder de mensen.
En jij gelooft hem wel en ook dat zijn bedoelingen goed zijn. Maar toch is het op dat moment moeilijk om te zeggen dat je gewoon helemaal geen zin hebt om straks te verhuizen. Om het huis te moeten verkopen waar je zoveel van jezelf in hebt geinvesteerd. Om je kinderen van hun vertrouwde school en hun geliefde vriendjes te scheiden. Om je partner te moeten confronteren met een gedwongen verhuizing. En dat je het moment vreest dat je tot de conclusie komt dat je beter ander werk in de vertrouwde omgeving kan gaan zoeken. Maar dat je niet weet of je dat zult vinden en of je salaris en arbeidsvoorwaarden enigszins vergelijkbaar zullen zijn.
En jij gelooft hem wel en ook dat zijn bedoelingen goed zijn. Maar toch is het op dat moment moeilijk om te zeggen dat je gewoon helemaal geen zin hebt om straks te verhuizen. Om het huis te moeten verkopen waar je zoveel van jezelf in hebt geinvesteerd. Om je kinderen van hun vertrouwde school en hun geliefde vriendjes te scheiden. Om je partner te moeten confronteren met een gedwongen verhuizing. En dat je het moment vreest dat je tot de conclusie komt dat je beter ander werk in de vertrouwde omgeving kan gaan zoeken. Maar dat je niet weet of je dat zult vinden en of je salaris en arbeidsvoorwaarden enigszins vergelijkbaar zullen zijn.
Het is bijna ondoenlijk om zoiets uit te spreken. Niet face tot face naar je manager en ook niet in de groep collega's. Maar toch zou het voor je bedrijf goed zijn om te weten wat er leeft. En om te weten wat de uiterste consequenties zouden zijn van (in dit voorbeeld) het ongewijzigd doorvoeren van een grote organisatieverandering. Het zou misschien een idee zijn om op zo'n moment een virtuele omgeving tot je beschikking te hebben waar je toch je hart kunt luchten en met gelijkgestemden over zo'n moeilijk onderwerp te praten.
Er zijn verschillende omgevingen waar zoiets mogelijk zou zijn. Iedereen heeft ondertussen wel van Second Life gehoord en misschien ook wel van het Nederlandse WhyRobbieRocks. In die laatste omgeving zijn de twee plaatjes van mijzelf (avatars) gemaakt die je hier ziet. Het mannetje is Marco zoals die er in het echte leven ongeveer uitziet. Daar ga ik natuurlijk niet mijn diepste zieleroerselen mee blootleggen. Maar dat lekkere ding ernaast is mijn alter ego, dat ik wel zou durven gebruiken voor zo'n doel.Managizer is bezig om te experimenteren met een dergelijke aanpak. Wij werken aan het combineren van een forum en een virtuele omgeving. Binnenkort kunnen bedrijven hun virtuele forumspace inrichten om over de hete thema's te praten. En aan de avatars kun je dan niet zien wie wie is. Wil je hiervan als bedrijf op de hoogte blijven, klik dan hier.